RECONQUISTA, CONVIVENCIA VE INFLUENCIA:
ENDÜLÜS’TE MÜSLÜMAN – HIRİSTİYAN İLİŞKİLERİ
Dr. Lütfi ŞEYBAN*
GİRİŞ
Sekiz asır kadar İberya Yarımadasında var olmuş Endülüs Devleti’nin (711-1492 + 1609) içte ve dıştaki Hıristiyanlar ile ilişkileri, İslam-Avrupa İlişkileri Tarihi içerisinde merkezî bir konumda yer almaktadır. Konu üzerine yapılan araştırmalar sayesinde bugün ulaşılan siyasî, sosyal ve kültürel sonuçları üç temel açıdan ele almamız mümkündür. Birinci açı Endülüs ve İslam dünyasını, ikincisi İberya Yarımadası (İspanya-Portekiz-Güney Fransa) ve Avrupa Hıristiyanlarını, üçüncüsü ise dünya tarihini ilgilendiren sonuçlardır. Biz burada Endülüs tarihi ve medeniyetine bu üç noktayı göz önüne alarak genel bir tarihî bakış yapmak istiyoruz.
İlk İslam fetihlerinin son halkasını teşkîl eden İspanya’nın fethi, 710 yılına kadar Kuzey Afrika’nın hemen tamamını ele geçirmiş olan Müslümanlar için doğal bir hamlenin sonucuydu. Endülüs, Emeviler’in halifesi Velid b. Abdülmelik zamanında (705-715), Musa b. Nusayr’ın komutanı Târık b. Ziyad tarafından fethedilmiş, İberya Yarımadasındaki fetih hareketi 2,5-3 yıl içinde tamamlanmış ve Fransa içlerine doğru ilerlenmiştir. Endülüs Devleti, fethinden itibaren 6 siyasi devre yaşamıştır. Bunlar: 1) FETİH (5 Receb Pazartesi 92-95/27 Nisan 711-715)-VALİLER DÖNEMİ (95-138/715-756), 2) EMEVİLER DÖNEMİ (Emîrlik Dönemi, 138-316/756-929; Hilâfet Dönemi, 316-422/929-1031), 3) MÜLÛKÜ’T-TAVÂİF DÖNEMİ (422-483/1031-1090), 4) ENDÜLÜS’TE MURABITLAR DÖNEMİ (483-540/1090-1147), 5) ENDÜLÜS’TE MUVAHHİDLER DÖNEMİ (540-645/1147-1248), 6) GIRNATA BENÎ AHMER EMÎRLİĞİ (NASRÎLER) DÖNEMİ (636-897/1238-2 Ocak 1492) + ENDÜLÜS’TE İSLAM HAKİMİYETİNİN SONA ERMESİ ÜZERİNE HIRİSTİYAN HAKİMİYETİNDE KALAN MÜSLÜMANLAR (Müdeccenler, Moriskolar, Moorlar/1492-1609).
Milliyetçilik duygusu ve akımının, ardından da ulus devletlerin ortaya çıkışına kadarki asırlarda ve dolayısıyla, Ortaçağ ve Yeniçağ tarihi çalışmalarında din ile millet eş anlamlı kavramlar olarak anlaşılmalıdır. Endülüs tarihinde de Müslümanlar denince Endülüslüler ve Hıristiyanlara karşı onlara yardım için İberya Yarımadası’na gelen Murâbıtlar ile Muvahhidler; Hıristiyanlar denince ise, İspanyollar-Portekizliler ve bazen de Müslümanlara karşı onlara yardım için İberya Yarımadası’na gelen Fransızlar ve İtalyanlar yani, diğer Avrupa Hıristiyanları kastedilmektedir. Bunlar, birbirleriyle karşılıklı siyasî ve dinî mücadele içinde olan iki millet veya devlet olarak algılanmalıdır. Nitekim, aynı anlayış hemen aynen Hıristiyan kaynaklarının müelliflerince de benimsenmiştir.
Makalemizin adındaki üç İspanyolca kelime, bize göre Endülüs’ün siyasi, sosyal ve kültürel tarihini özetleyen birer simgedirler. Reconquista, İspanyol Hıristiyanların Endülüs’ü Müslümanlardan geri almaları anlamındadır ve Endülüs siyasi tarihini simgeleyen bir kavramdır. Convivencia ise, toplumsal uzlaşma anlamında olup Endülüs sosyal tarihini özetleyen simge kavramdır. Influencia’ya gelince, bu tesir ve nüfuz anlamına gelir ve bize göre Endülüs-İslam medeniyetinin Avrupa-Batı Hıristiyan dünyası üzerindeki kültürel etkisini simgeleyen bir kavramdır. Her üç kavram da İspanyolca’dan seçilmiştir. Çünkü, Endülüs-İslam varlığının siyasi, sosyal ve kültürel alanlardaki hemen yegâne etki alanı İspanya’dır. Makale boyunca vereceğimiz bilgiler bu kavramları tarihî bilgiler ve değerlendirmelerle yeterince açıklayıcı olacaktır umuyoruz.
A. RECONQUISTA
Reconquista, ‘yeniden fethetme’ anlamında İspanyolca bir kelimedir. Kavram olarak, Hıristiyan İberya devletlerinin Endülüs’ü Müslümanlardan geri almalarını sağlayan siyasi hareketin adıdır. Müslümanların İspanya’yı 711 yılında fethetmelerinden sonra mağlup Vizigot ordusundan artakalan bir grup asker, Kuzey İspanya’daki Asturias (Aştûrîş) bölgesinde bulunan Kantabria (Cantabria) dağlarında ve bu dağlardaki Covadonga mağarasında Reconquista hareketini başlatmışlardır. Burada başlayan hareket, özellikle 1085 yılında Tuleytula’nın (Toledo) düşmesinden sonra hızla gelişme göstermiş ve İberya Yarımadası olarak bilinen Endülüs’ün Müslümanların hâkimiyetinden çıkmasına sebep olmuştur. İberya Yarımadası’nda Müslümanlara karşı Hıristiyanların başlattıkları bu hareketin geri planında, ezelî Doğu-Batı çekişmesinin yer aldığını söylemek yanıltıcı olmayacaktır. Çünkü bu, insanlık tarihinin değişmeyen ve zaman içinde belirsiz aralıklarla tekrarlanan önemli ve karakteristik bir olayıdır.
Yaklaşık olarak sekiz asırda neticelenmiş olan Reconquista’yı üç safhada değerlendiriyoruz. Birinci safha, “Endülüs’te Valiler Dönemi”nde (713-756) Aştûrga’nın (Astorga) düşmesinden Tuleytula’nın düşüşüne kadar olan süreyi (750-1085) kapsamakta ve Reconquista’nın temellerinin atıldığı bir oluşum devresi olarak isimlendirilmektedir. İkinci safha, Tuleytula’nın düşüşünden Muvahhidler’in Endülüs’teki hâkimiyetlerinin bilfiil sona erişine kadar olan süreyi (1085-1238) kapsamakta ve Reconquista’nın hız kazanarak büyük başarıların elde edildiği asıl önemli büyüme devresi olarak nitelendirilmektedir. Üçüncü ve son safha ise, Endülüs’te kalan topraklara Nasrîler’in sahip olmalarından itibaren Endülüs hâkimiyetlerinin sona erişine kadar geçen süreyi (1238-1492) kapsamakta ve Reconquista hareketinin kolayca neticelendirildiği bir işi tamamlama devresi olarak bilinmektedir.
Daha fethin ilk yıllarında, Covadonga kayalıklarında başlayan Reconquista fikrinin oluşumuna karşı Endülüs yöneticileri yani Müslümanlar ciddi ve kalıcı bir önlem alamamışlardı. Bunun sonucu olarak Reconquista, Pelayo gibi Hıristiyan liderler sayesinde fikir düzeyinden harekete dönüşmeye başladı. Elbette, özellikle Müslümanların güçlü oldukları Valiler Döneminde ve dünyanın sayılı birkaç büyük gücü ve üstün medeniyetine sahip devleti konumuna yükselen Endülüs Emevileri çağlarında İspanyollar, Endülüs’ü geri alma emellerini gerçekleştirme fırsatı pek bulamamışlardır. Ancak, Emevî hânedânı içinde güçlü bir oluşum olarak kendine yer bulan Âmirîler zamanında iş değişmeye başladı. Hâcib el-Mansur’un 1002 yılındaki vefatıyla Âmirî iktidarının zayıflaması, aynı zamanda güçlü Emevi idâresinin de sonunu hazırladı. Takip eden yıllarda Endülüs İslam ülkesi Arap, Berberî, İspanyol Müsta’rib-Müvelled, Saklebî gibi unsurların iktidar için mücadele ettikleri ve birbirlerini boğazladıkları bir arenaya dönüştü.
Bu hâkimiyet mücadeleleri sonucu, Endülüs’te 20 civarında küçük devletçik ortaya çıktı ve siyasî birlik parçalandı. Mülûkü’t-Tavâif diye adlandırılan ve Endülüs tarihinde üç kez (Endülüs Emevileri’nin, Murâbıtlar’ın ve Muvahhidler’in yıkılmalarından sonra) ortaya çıkan bu dönemin en bariz özelliği, her bir emîrin diğerlerinden bağımsız hareket etmesi ve İspanyollar’dan da yardım alarak hâkimiyet alanını genişletmeye veya kendisine saldıran öteki Endülüslü emîri yok etmeye çalışmasıdır. Yani, böylesi dönemlerde Endülüs’te sadece kişisel bağımsızlık veya hâkimiyet mücadelesine dayanan ve bütün Endülüslüler’in kaynaklarını, güçlerini kurutan bir iç savaşlar manzarası hâkim olmuştur.
Endülüs Müslümanlarının durumu böyle olunca, Hıristiyan İspanyollar’ın Reconquista için harekete geçmeleri gayet kolay ve doğal bir gelişme oldu. Zaten onlar da Endülüslüler’in birbirlerine düşmelerini dört gözle bekliyorlar ve saldırı için fırsat kolluyorlardı. Hıristiyan İberya devletleri, bu tür emellerin adı olan Reconquista hareketini Mülûkü’t-Tavâif döneminden itibaren yavaş yavaş, 1085 yılında Tulaytula’nın işgali gibi büyük başarılarından aldıkları cesaretle ise hızla gerçekleştirme aşamasına getirdiler. Buna karşı çaresiz düşen Endülüslüler, kıta dışındaki güçlü Mağrib Müslüman devletlerinden imdat istemek durumunda kaldılar.
III./IX. ve IV./X. yüzyıllarda İspanyollar’ın diğer Hıristiyan ülkelerle pek ilişkileri mevcut değildi. Ancak, XI. Yüzyılda Pireneler bölgesi ve Leon Krallığı içindeki bazı gelişmeler, İspanyollar’ın izolasyonunu kırdı ve ilişkiler başladı. Bunda temel etken, Şent Yakup’ta Yakup Peygamberin türbesinin bulunması ve buranın kısa süre içinde bütün Hıristiyan dünyada meşhur olmasıydı. Şent Yakup’a gelip giden hacılar sebebiyle yollar yapılmış ve İspanyollar’ın toprakları mamur hale gelmişti. Özellikle Fransa içlerinden gelen bu tür hacılarla İspanyollar’ın artan temasları, Endülüs Müslümanlarına karşı Reconquista duygularını geliştirmişti. Özellikle mezkür mezarın bulunduğu Liyûn kentinin 990 yıllarında birkaç kez Hâcib el-Mansûr tarafından fethedilmiş olması, bu tür hislerin oluşumunda etkili olmuş olsa gerektir. Şent Yakup’a gelen hacılar vasıtasıyla İspanyol Reconquista hareketine dâir haberler Fransa ve diğer Hıristiyan ülkelere yayılıyor ve oralarda sevinç meydana getiriyordu.
Endülüs’e karşı Reconquista hareketinde bütün Hıristiyan İspanya ya da İberya devletleri, İspanyalıların komşuları olan Güney Fransa’daki Frank kontluklarıyla birlikte ortak hareket ediyorlar ve içlerinde oluşan “Haçlı ruhu” ile “Haçlı Seferleri” başlatıyorlardı. Tuleytula’nın alınışı, Hıristiyan dünyada müthiş bir sevinç meydana getirmişti. Artık Hıristiyan devletleri, bir haçlı ruhu içerisinde ittifak hâlinde İspanya’yı ya da Endülüs’ü geri alabilirler, hatta Balkanlar’a doğru ilerleyerek Hıristiyan Bizans Devleti’ni iyice sona yaklaştırmış olan Türkler ile Kudüs merkezli İslam dünyasına karşı bile başarı elde edilebilirdi. Bu fikre zaten sahip bulunan Katolik Hıristiyan âlemin başı Papalığın önderliği ve teşvikleriyle Hıristiyan Avrupalılar, Tuleytula işgalinden sonra bir yandan Endülüs Müslümanlarına, diğer yandan da Orta doğuya karşı Haçlı Seferleri düzenlemeye başladılar (488/1095). Ancak, Papa doğuya yapılan Haçlı Seferlere İspanyalıların katılmalarını yasak etti. Çünkü, onlar öncelikle Endülüs’ü Müslümanlardan geri almalıydılar.
İspanyolların diğer Hıristiyan ülkelerle bağlantısını sağlayan diğer bir etken, Fransız kontluklarıyla İspanyol devletleri arasında yoğunlaşan karşılıklı evliliklerdi. Karşılıklı evliliklerden daha önemli olan şey ise, İspanya’da yayılmakta olan Benedict Tarikatı idi. 910 yılında Cluny’de Burgondian Manastırı’nda resmen faaliyete başlayan tarikat, yaklaşık 953 yıllarında Barselona ya da Katalonya’ya ulaştı. 1025 yılından sonra ise Aragon, Navar ve Leon devletlerine yayıldı. Bunun anlamı, İspanyol papazlarının Fransız manastırlarında yetiştirilmeleriydi. İspanyol manastırları, Papalığın tercihiyle İspanya’da görevlendirilen Fransız din adamları ve onların İspanyol talebeleri vasıtasıyla Cluny’ye bağlandı. Bu manastırlar birkaç yılda bir bizzat Cluny baş rahibi tarafından teftiş ediliyordu. Zamanla Cluny etkisi İspanyol manastırları dışına da yayıldı.
953 yılında Benedict Tarikatının Katalonya’ya ulaşmasından sonra Burgundialılar’ın Endülüs’e karşı saldırıları başlamış ve bu, Müslümanlara karşı yapılan küçük çaplı ilk Haçlı Seferi sayılmıştır. Reconquista idealiyle oluşan Haçlı ruhunun gelişmesi ise, on birinci yüzyılda olmuştur. Kendisine tâbi Endülüs Sarakusta Emîri el-Muktedir’e yardım amacıyla Kastilya-Leon Kralı I.Fernando’nun (1037-1065) Aragon Kralı I.Ramiro’ya (1035-1063) karşı sevk ettiği ordunun başarılı olması üzerine, Papalığın etkisiyle Aquitania, Burgonia, Norman ve Urgel kontlukları ile Katalanlar’dan oluşturulan bir ordu Pireneler’i aşarak Endülüs’ün Berbeştru (Barbastro) şehrini işgal etti (456/1064). Bundan bir yıl sonra el-Muktedir şehri geri aldıysa da, Hıristiyanların bu saldırısı Avrupalıların İslam dünyasına ya da Müslümanlara karşı ilk geniş çaplı ya da çok milletli Haçlı Seferi sayılmıştır.
1085 Yılından sonra Reconquista hareketinin hız kazandığı çağlarda 57 yıl kadar Murâbıtlar’ın (1090-1147) ve 91 yıl da Muvahhidler’in (1147-1238) idâresinde kalan Endülüs, toplam 148 sene yani, bir buçuk asır süren Mağribli hâkimiyetine dayanarak, belki de sadece düşüşünü bir süre geciktirmiş oldu. Her iki devletin Endülüs’te güçlü ve istikrarlı yönetimi sağladıkları dönemlerdeki hedefleri, mevcut sınırları muhafaza etmekten ziyade Endülüs’ü kaybettiği eski topraklarına kavuşturmak ve bu sayede, özellikle İslam dünyası üzerinde büyük prestije sahip olmaktı.
İslam ülkelerinden uzak bir coğrafyada, insanların merkezî bir otoriteye sâdık kalmaktan çok müstakil hâkimiyet ve servet edinme dürtüsüyle hareket etmiş olmaları, Endülüslü liderlerde ülke birliği ve esenliği fikrinin oluşmasını engellemiş olabilir. Nitekim, Endülüs Devletinde siyasî birlik ve düzeni sağlayanlar, Endülüs vatandaşlarından çok diğer İslam ülkelerinden gelenler olmuştur. Emevî hâkimiyetini kuran I.Abdurrahman, sonra Murâbıt ve Muvahhid liderler, daha sonra da Merînîler hep hariçten gelerek Endülüs’e hayat vermiş örneklerdir.
Hıristiyanlar açısından bakıldığında, Endülüs’te Müslümanlara karşı bilinçli şekilde mücâdele ederek yürüttükleri Reconquista sayesinde, sadece İberya Yarımadası’nın siyasî hâkimiyetini tekrar kazanmakla kalmadılar, uzun vâdede Müslümanların kültürel hayatından tevârüs ettikleri medeniyet değerleri sayesinde Avrupa Rönesans’ının ön saflarında yer aldılar. İberya Hıristiyan toplumunun Endülüs Müslümanlarına karşı gerçekleştirmiş olduğu bu hareketin başarısı altında yatan çeşitli etkenler bulunmaktadır. Bunlar, basitten daha önemliye doğru sıralandığında fizikî şartlar, Hıristiyanların dinî, siyasî, sosyal, askerî durum ve motivasyonu ile Müslümanların zaafları şeklinde üç başlıkta özetlenebilir.
Endülüs Müslümanlarının 732 senesinden sonra sürüklendikleri asabiye savaşları, İspanya’yı İslâm’ın mutlak hakimiyetinden çıkararak, kuzeyi Hıristiyanların güneyi ise Müslümanların hakimiyetinde olmak üzere ikiye bölmüş, daha da önemlisi bu ülkeyi iki taraf arasında sekiz asır dürecek bir mücadele zeminine dönüştürmüştür. Bir başka deyişle Müslüman fatihler, kendi aralarında mücadeleye dalmakla adeta kendi düşmanlarını kendileri ihdas etmişlerdir. Emevilerin 756 senesinde Endülüs’ü bağımsız bir devlet haline getirerek siyasi birliğini sağlamaları, Hıristiyan ilerlemesine karşı ciddi bir engel teşkil etmiştir. Bu sayede çok erken tarihlerde gerçekleşebilecek bir zevalin önüne geçmiştir. 976 senesine kadar Endülüs’ün siyasi birliğini başarıyla temin ve temsil eden Emevi hanedanı, bu tarihten itibaren güç ve nüfuzunu yitirmeye başlamış; Âmiriler ailesinin rakip bir güç olarak ortaya çıkışı, devletin bütün dengelerini alt üst etmiş ve neticede sistemi çözüm üretemez hale getirmiştir. Merkezi idarenin bu acziyeti, neticede mahalli aristokrasilerin güçlenmesine ve ülkenin bölünmesine vesile olmuştur. Emevi halifeliğinin 1031 senesinde yıkılması üzerine, Müslümanlar arasında ideal birliği ve ortak yaşama azmi kaybolduğu için, 1031-1090 seneleri arası Endülüs’te siyasi bölünmenin kemikleştiği yıllar olmuştur. Bu bölünme, tıpkı 732 senesi sonrasında olduğu gibi Hıristiyan İspanya için Reconquista fikrini yeniden gündeme getirmiştir. Endülüs’ün tamamının işgalini hedefleyen bu fikir uygulamaya konulurken tedriciliğe dayalı bir strateji takip edilmiştir. Bu strateji çerçevesinde, önce Müslümanların kendi aralarındaki ihtilaflar olabildiğince tahrik edilerek zayıf düşmeleri için çalışılmıştır. Bunu, zayıflayan ve kendiliğinden teslim olaya hazır hale gelen Endülüs şehirlerinin işgali takip etmiştir. Bu süreç, en son 1492’de Gırnata’nın teslim alınmasıyla son bulmuştur. 1492’de Gırnata’nın işgaliyle Reconquistanın askeri hedefi bitmiş, dini cephesi başlamıştır. Kendisinden başka herhangi bir dinin varlığına tahammül edemeyen İspanyol kilisesi, siyasiler üzerindeki nüfuzunu kullanarak, Hıristiyan hakimiyetinde kalan Endülüs Müslümanlarına karşı Hıristiyanlaştırma kampanyası başlatmıştır. Engizisyon mahkemeleri, baskı, işkence ve katliam bu kampanyanın ayrılamaz bir parçası olmuştur. Ancak, bütün bunlar, Müslümanları dinlerinden koparmak ve kilisenin isteği ölçüsünde Hıristiyan yapmak için yeterli olmamıştır. Bu durumda, Hıristiyan İspanya’yı, bir asırdır tatbik etmekte olduğu imha siyasetinin son adımını atmaya, yani Endülüs Müslümanlarını 1609 senesinde İspanya’dan sürmeye sevk etmiştir. Böylece, 1492’de Yahudiler için kullanılan sürgün mekanizması, bu sefer Müslümanlar için harekete geçirilmiş ve bu suretle en az yarım milyon insan, kendi öz yurtlarından kovulmuşlardır.
B. CONVIVENCIA
Bu kısa çalışmada Endülüs İslam toplumunun hem kendi içindeki Gayrimüslim topluluklarla ve hem de dışarıdaki Hıristiyanlar ile sağladığı siyasi, toplumsal, kültürel iletişim ve etkileşimi konusuna değinmemiz, aslında Endülüs’te gerçekleşmiş olan Convivencia = İnsanî değerlere bağlı olarak birarada yaşama sanatı konusunda okuyucuya özet değerlendirme sunma imkânını bize vermiş olmaktadır.
Fetih sonrasında İspanya’nın yerli halkı yavaş yavaş İslâmiyet’e girmeye başladı. Bunlar Müslüman olduktan sonra çoğunlukla Araplarca kullanılan isimleri alıyorlar, Arap geleneklerini benimsiyorlar, bundan da öte bazen ‘velâ’ yoluyla muhtelif Arap kabilelerine bağlanıyorlar ve Arapları taklit ediyorlardı.. III./IX. Yüzyılın ikinci yarısından itibaren Endülüs’ün Müslüman nüfusunun çoğunluğunu, yerli halktan Müslüman olan Müvelledler teşkil eder hale gelmiştir.
Arap, Berberî, Vizigot ya da Hıristiyan, Yahudi, Saklebî (Slav asıllı), Basklı, Mevâlî ve çeşitli ırklardan kölelerin oluşturduğu bir ırklar-dinler-mezhepler mozaiği.. Çok kültürlü (multikültürel) yapısıyla “insanî değerlere bağlı olarak birarada yaşama sanatı = convivencia”yı büyük ölçüde gerçekleştirmiş bir toplum olması yönüyle bugün özlediğimiz demokrasi kültürünün ve adaletli demokratik ortamın oluşturulması çabalarına kaynaklık edebilecek nitelikte bir tarih alanıdır Endülüs. Dinî-kültürel karışımın arttığı ve fakat bir o kadar da ayrışan yanlarını muhafaza ettiği bugünün global enformasyon çağında, hangi millet ya da kültür grubundan olursa olsun, perde arkası karanlık güçlerin geleneksel-kronik yıkıcı planlarına karşı bilinç ve özgüven sahibi bireylerin birarada yaşama kültürünü öğrenmeleri, bunun tarihte özellikle Endülüs’teki uygulamasını kendi toplumları için model olabilecek değerde görerek benimsemeleri, kendi milli değerlerini özenle muhafaza ederek diğer kültürlerle müsbet etkileşime girmelerinin teşvik edilmesine, toplumsal barış ve adaletin sağlanmasına oldukça önemli katkılar sağlayabilir.
Müslüman ve Gayrimüslim toplumlar arasındaki önemli etkileşim kanalları Yahudiler, Müsta’ribler, Müdeccenler, karşılıklı evlilikler, köle ticareti, süre giden savaşlar, siyasî sığınma ve Mürtezika birlikleridir. İdarî, sosyal, iktisadî ve kültürel alanlarda tam bir özgürlük ve devlet güvencesi altında yaşayan Yahudilerin, medeniyet unsurlarının oluşumu ve bunların Hıristiyanlar ile Müslümanlar arasında nakli hususunda payları büyük olmuştu.
Endülüs topraklarında İslam hâkimiyeti altında yaşayan Hıristiyanlar (Nasârâ’l-Endelüs, el-Müâhidûn, Müsta’ribler, Mozaraplar, Mozarabes), İberya Yarımadası’nın siyasî, sosyal ve kültürel alanlarında Yahudilerinkine benzer bir rol oynamışlardı. Ancak, bir farkla ki, Yahudilerin toplumsal etkinlikleri fetih yıllarından itibaren sürerken, Müsta’ribler Reconquista hareketinin hızlandığı V./XI. yüzyıldan itibaren toplumsal hayatta etkili olmaya başlamışlardır. Bu dönem, Hıristiyan İspanyol devletleri Talamenka, Tuleytula, Mecrît, Veşka, es-Sağru’l-Evsat adı verilen Endülüs’ün orta sınır bölgesindeki Medînet Sâlim, Vâdî’l-Hicâre, Semmûre, vb. şehirleri işgal etmeye başladıkları zamana denk düşmektedir. İki tarafın dilini bilerek ve serbestçe göç imkanına sahip olarak, sonraki yıllarda da, Müslüman-Hıristiyan etkileşiminde büyük rol oynamışlar, İslam medeniyeti öğelerinin İspanyollar’a ve Avrupa’ya naklinde etkili olmuşlardır. Bu yolla Endülüs’te kullanılan idarî ve askerî teşkîlât usul ve kânunları da İspanyollar’a geçmiştir. Bu arada, Arapça isimler ve kavramlar, eski İspanyol dili olan Romance dahil, İspanyollar’ın diline yerleşmiştir. Mimârî alanda ise, kilise kubbesi, köprü yapımı, çömlekçilik, camcılık, altın tezyînâtı ve süslemede Müslümanların Hıristiyanlar üzerindeki etkilerinin bâriz bir şekilde görüldüğü bilinmektedir.
Endülüs’te Convivencia ya da kültürel zenginlikle birlikte yaşama ve Endülüs kültürünün Avrupa kültürüne etkisi konusunda Ingmar Karlsson, Endülüs’ün Gırnata (Granada) şehrini model seçmekte ve şu değerlendirmeyi yapmaktadır:
“Bu kent, ‘convivencia’ adıyla Hıristiyan, Musevi ve Müslümanların birlikte yaşayabileceğini gösteren bir sembol oldu. Uzun yıllar alan istila (Reconquista hareketi) döneminde Hıristiyan işgalciler üstün bir medeniyetle karşılaştılar. İslam daha fazla kentleşmiş, teknikte ileri, ruhsal olarak gelişmiş, dünyaya açık bir medeniyet idi.. Avrupa’da Arap (İslam) nüfuzunun birçok alana yayılması günümüzde olsaydı, kültür emperyalizmi şeklinde adlandırılabilirdi. Bunun ispatı, Arapça’dan Avrupa dillerine geçen kelimelerdir.. Hıristiyanların, Müslümanlara amansızsa (merhametsizce) muamele etmelerinin altında biraz da bu entelektüel aşağılık duygusu yatmaktaydı. Kardinal Ximenes 1499’da Granada’da 80.000 Arapça kitabı meydanlarda yaktırmıştı.. Bu tarihten üç yıl sonra da Müslümanları, Hıristiyanlığı kabul etmek, iltica veya ölüm seçenekleriyle karşı karşıya bırakmıştı. Hıristiyan olmayı reddeden yarım milyon Musevi de sürgün edilmişti. Günümüzde Bosna’nın yakalandığı ırkçılık çılgınlığına, (Hıristiyan) İspanya o tarihlerde yakalanmıştı.. 1258’de Moğolların Doğu’da ve Bağdat’ta yaptıkları tahribat ve ayrıca Hıristiyanların Müslümanları İspanya’dan sürgün etmeleri (yani Endülüs’ün kaybı), İslam dünyasının hala acısını çektiği ekonomik ve kültürel duraksamanın başlangıcıdır.. Modern Avrupa, normal olarak hayal edemeyeceğimiz ölçüde İslam kültüründen etkilenmiştir. Avrupa, Doğu-Batı kültürleri bileşimidir.. İslam’ın yeşil rengi ve İslam öğesi olmayan bir Avrupa Birliği düşünmek artık mümkün değildir.”
C. INFLUENCIA (Etkileşim, Interaction)
Müslümanların İberya Yarımadası ya da Endülüs’e girmeleriyle birlikte, orada bir kültürel sinkretizm yani farklı kültürlerin birleşmesiyle bir müesseseleşme süreci başlamıştır. Bu olgu içerisinde yer alan kültürel öğeler ise Bizans, geç dönem Roma ve çeşitli İspanyol unsurlar ile beraber Arap, Berberî, Şam-Filistin ve İslâmî Mezopotamya unsurlarıdır.
Endülüs topraklarında ortak hayat süren toplumlar (societies in symbiosis) arasında meydana gelen kültürel ilişkilere (Influencia ya da Interactivite) değinmek gerekirse, bu konuda karşılıklı etkileşimler sosyal ve kültürel hayatın temelini oluşturmuştur. İster Endülüs toprakları, isterse İspanyol devletleri içerisinde olsun, Hıristiyan halk ile Müslüman halk arasındaki karışma ve kaynaşma, hem harp hem de sulh zamanlarında meydana gelen sürekli bir olguydu. Karşılaşan iki milletten, medenî bakımdan daha üstün durumda olanın aşağı durumdakine tesir ettiği gerçeğinden hareketle, Hıristiyanların Müslümanlardan her bakımdan etkilenmiş olduklarını görmek mümkündür.
Hıristiyanların eline geçen İslam topraklarında kalan Müslümanlara Müdeccen (mudejar) denmiş ve bunlar içinde özellikle zanâatkârlar ve kültür erbâbı muhâfaza edilerek, bizzat Hıristiyan krallar tarafından ülkenin iktisadî menfaati için kollanmışlardır. III./IX. Yüzyılda Düvîru vâdîsinin kuzeyindeki Semmûre, Şekûbiye, Âbile, Aşturga gibi Endülüs şehirlerinin Hıristiyan İspanyollar’ın eline düşmesiyle birlikte, o şehirlerde kalan Müslümanlar, ilk Müdeccenler olmuşlardı. Bunlar sayesinde Müslümanların geliştirdikleri bilimler Kuzey halklarına, oradan da Avrupa içlerine intikâl etmiştir. Bütün olumsuz şartlara rağmen, özellikle VII.-VIII/XIII.-XIV. yüzyıllarda Müdeccenlerin iki toplum arası kültürel ve ekonomik alışverişte büyük rolleri olmuştur.
Güneyli Müslümanlar ile kuzeyli Hıristiyanlar arasındaki ilişki ve etkileşim yollarından birisi de, insanların karşılıklı karışımını sağlayan evliliklerdir. Taraflar arasında gerçekleşen evliliklerin hem Hıristiyanlar ve hem de Müslümanlar için önemli sonuçları olmuştur. Artık, Endülüslü çocukların pek çoğu Arapça yanında kendi ana dilini de konuşuyorlardı. Bu durumsa, kültürel zenginlik bakımından aranan bir ortam oluşturuyordu. Şüphesiz, bu yabancı kadınlar kendi fikir, gelenek ve kültürlerinin Müslümanlar arasında yayılmasını da sağlamışlardır. Bu sayede dışarıdan gelen yeni âdetler mevcutlarıyla kaynaşarak, Endülüs toplumunu Doğu İslam toplumlarından farklı ve orijinal kılan Endülüs hayat tarzını meydana getirmiştir. Ancak, ortaya çıkan zengin kültürel ortama karşın, olayın bu yönü Müslümanların millî menfaatleri açısından olumsuz bir durum sayılabilir. Endülüs idâreci ve zenginlerinin saray ve konaklarında ortaya çıkan harem nizamı, yalnızca Müslümanlar içinde kalmamış İspanyol kralların mâlikâne ve saraylarına da sirâyet etmiştir.
Buradan hareketle, Hıristiyanlar her ne kadar kabul etmeseler de, Müslüman gelenekleri ve hayat tarzının kuzeyli Hıristiyan devlet adamlarının hayatlarında etkili olduğu kabul edilmelidir. V./XI. yüzyıldan itibaren Endülüs’ü ele geçirmeye başlayan İspanyollar, Endülüs medeniyetine hayranlıkları sebebiyle Arapça öğrenimini ve Arapça eserlerin Latince’ye tercümesini teşvik etmeye başlamışlardı. Nitekim, Müslümanların elindeyken olduğu gibi, işgalden sonra da Endülüs’ün özellikle Kurtuba, İşbiliye ve Sarakusta gibi şehirleri Avrupalı öğrenciler için bir câzibe merkezleri olmaya devam etmişti. İslam medeniyeti birikimlerinin Batı’ya aktarılması yönünde yapılan faaliyetlerden birisi, Tuleytula Başpiskoposu Raimund’un şehirde kurduğu akademiydi. Bağdad’taki Beytülhikme benzeri olan bu müessesede Arap dili ve edebiyatını öğrenen Müslüman ve Hıristiyan uzmanlar tarafından felsefe, astronomi, matematik, tıp, kimya, tarih, coğrafya ve edebiyat gibi dallardaki çok sayıda Arapça eser Latince’ye çevrilmişti. Bundan başka, VII./XIII. yüzyılda İşbiliyye ve Mürsiye’de de tercüme akademileri açılmıştı.
İbn Rüşd gibi Müslüman filozofların din ile aklı uzlaştırma yönündeki fikirleri, Ortaçağ Avrupa’sında büyük yankı uyandırmış ve bir düşünce inkılâbına neden olmuştu. Avrupa’ya tarım ve mimârî alanlarındaki Endülüs etkilerine gelince, pirinç, şeker kamışı ve pamuğu Avrupa’ya sokanlar; suyun buharlaşarak azalmasını önlemek için yer altından kanallarla naklini gerçekleştirenler; kâğıdın Avrupa’ya intikalini sağlayanlar; palamut ve hurma ağaçlarından katran elde etmeyi öğretenler ve mimârîde VI./XII. yüzyıldan itibaren İspanya ve Portekiz saray yapımına, hatta Kuzey Afrika, Doğu ve Amerika kıtası mimârîsine tesir edenler Endülüslü Müslümanlardır. Bu konuda sayısız araştırma yapılmıştır.
Batı Dünyasında düşünce hareketinin doğup gelişmesinde, gerek Latin Ortaçağının uyanışında, gerek Batı’nın yeniden doğuşunda (Renaissance) gerekse Hıristiyanlığın yeniden biçim kazanışında (Reforme) en önemli faktör, -uzun süre göz ardı edilmesine karşılık – İslam Düşüncesinin, kültür ve medeniyetinin Latin mütercimler kanalıyla Batıya aktarılması olmuştur.
Endülüs, fetihten itibaren İslam kültür ve medeniyetinin filizlenip boy saldığı ve geliştiği en başta gelen merkezlerden birisi olmuştur. Gerek Yahudi gerek Hıristiyan ve gerekse Avrupa’nın muhtelif bölgelerinden gelen kimseler için bir eğitim merkezi rolünü oynamıştır. Bu bölgede yaşayan Yahudiler ve Hıristiyanlar, kısa zamanda Arapça öğrenerek Araplar (Müslümanlar, L.Ş.) gibi yaşamaya ve düşünmeye başlamışlardır. Bir süre sonra bunlar Araplaşmış anlamına Mozarap (Müsta’rip) adıyla anılacak büyük bir kitle haline gelmişlerdir. Hatta Hermanus Allemagnus Latince’ye çevirdiği eserlerde Arapça’daki tenvinleri bile göstererek “İbn Roşdin Ebu Nasrin” gibi Arap dili kurallarına uyduruyordu.
Camileri, sarayları, kütüphaneleri, kağıt imalathaneleri, hastaneleri ve medreseleriyle Endülüs, o günkü Batı’nın gözünü kamaştıran parlak bir uygarlığa sahipti. John W. Draper’in deyimiyle, “700 sene sonrasında bile Londra’da bir tek sokak lambası bulunmazken… Sonraki uzun asırlar boyu Paris’teki evinin eşiğinden yağmurlu bir günde sokağa adımını atan bir Paris’li ayak bileklerine kadar çamura batarken, aydınlık ve temiz sokaklarıyla Endülüs kentleri pek ileri ve gelişmiş bir görünüm arz ediyordu”.
Uzun asırlar boyunca Oxford Üniversitesi ilim muhitinde “hamama girip yıkanmak barbar ve dinsiz kimselere has bir gelenek olarak” nitelendirilirken, Nitzsche’nin deyimiyle “Kilise kendisini temizliğe karşı bile korur. Mağrip’liler İspanya’dan uzaklaştırıldıktan sonra alınan ilk Hıristiyan’ca tedbir, halka açık hamamların kapatılması oldu. Bunlardan yalnızca Kurtuba’da 270 tane vardı.” Kastilya ve Leon Kralı VII. Alfonso bastırdığı paraların üzerine bir yüzünde Arapça “Alfonso Emirü’l Katolikin ( Katoliklerin kralı Alphonso ) diğer yüzüne de papanın ünvanı olarak “İmamü’l -Bîeti’l-Meshiyye” (Hıristiyan kilisesinin başkanı) ibaresini yazdırıyordu.
Toledo 1085 yılında VI. Alfonso tarafından zapt edildikten sonra da yaklaşık iki asır daha yazılı hukuk ve ticaret dili olarak Arapça kullanılıyordu. Hatta, Mozaraplar Latin dilinde yazarlarken bile Arap alfabesini kullanıyorlardı.
Piskopos Alvar, 854 yılında Hıristiyan gençlerin çok fazla etkisinde kaldıklarından, bu yüzden de Latince’yi bırakıp Arapça çalıştıklarından yakınmaktadır. Alvan şöyle diyordu :
“Müslümanların kutsal hükümlerini incelediğimiz ve felsefe sistemlerini -daha doğrusu hikmetli konuşmalarının aslını- öğrenmek için onların toplantılarında bulunduğumuz ve bunu da onların yanlışlarını ret maksadıyla değil ancak dillerinin son derece yumuşak edebi ve çekici güzelliği için yaptığımız halde, İncil’i okumayı ihmal ediyoruz. Kutsal kitabımızı incelemeye dalmış Latin büyüklerinin eserlerinden birisine göz atıp zaman harcayan bilgili bir adamı şimdi nerde bulabiliriz? Bol sözlü nazik tavırlı Hıristiyan gençlerimiz, elbiseleri ve arabaları ile gösteriş yapmakta ve yabancıların ilimleriyle şöhret kazanmayı iyi bir meziyet saymaktadırlar. Arab’ın fasih ve süslü dili ile başları dönmüş bir halde Müslümanların kitaplarını hevesle müzakere ediyorlar ve içindekileri hırsla yutuyorlar. Bunlar kilise edebiyatından hiçbir şey bilmedikleri halde İslami eserleri yaldızlı sözlerle methedip gidiyorlar.”
Endülüs toplumunun en bâriz vasıflarından birisi Araplar, Berberîler, Mevâlî, Müvelledler, Mozaraplar (Hıristiyan ve Yahudiler) gibi çok farklı sosyal ve dinî unsurları bünyesinde barındırıyor olmasıydı. Bu özelliği sebebiyle, toplumda ilk dönemlerde sosyal ve siyasî karışıklıklar meydana gelmişse de, onuncu yüzyıl ile birlikte sağlanan uzun süreli siyasî istikrar, ekonomik gelişme ve hepsinden önemlisi iç kargaşanın asıl müsebbibi sayılan asabiye yani, bir nevi ırkçılık ile yapılan başarılı mücâdele sayesinde bir Endülüslülük ruhu ve Endülüslüler toplumu bilinci teşekkül etmeye başladı. Özellikle Murâbıtlar ve Muvahhidler dönemlerinde bu bilinç daha da pekişti. Sebebi ise, kendileri gibi Müslüman da olsa, Mağribliler’in yabancı ve biraz da medenî ortam görmemiş idareciler olarak görülmeleriydi.
Doğu İslam kültürünü İberya Yarımadası’na taşıyan Müslümanlar ile orada mevcut Hıristiyanların evlilik ve savaş gibi ana etkenlere bağlı yukarıda açıklanan kanallarla ilişki kurup kaynaşmaları sonucu, Endülüs toplumunun sosyal karakteristikleri oluşmuştur. Dışarıdan gelen yeni âdetler, mevcutlarıyla kaynaşarak Endülüs toplumunu Doğu İslam toplumlarından farklı kılan “Endülüs hayat kültürü”nü meydana getirmiştir. Yani, Endülüs’ü Doğu’dan ayıran kültür farkının kaynağı, çok kültürlü ortamda ortaklaşa hayat düzeni (uzlaşma içinde birarada yaşama sanatı) olmalıdır. Yani Endülüs, toprakları üzerinde çok farklı unsurların barındığı ve müşterek kültürün hâkim olduğu sosyal bir ortamdı. Bir arada yaşayan üç büyük din mensubu topluluklar Arapça, Berberîce, İspanyolca, Portekizce, Latince, Fransızca, Katalanca gibi yedi lisan konuşuyorlardı. Bu lisanların karışmasından “Endülüs Acemiyyesi” adında yeni bir halk dili vücuda gelmişti. Dolayısıyla Endülüs Acemiyyesi, Endülüs kültürüne en güzel örnek olsa gerektir. Bir başka açıdan bakıldığında, oradaki edebiyatçı ve âlimlerin bütün lisânları kolayca öğrenme imkânları olduğu da anlaşılmaktadır.
Endülüs halkının kültür seviyesi de zamanın diğer devletlerine oranla oldukça yüksekti. Bu gerçeği, Endülüs devletinin eğitim, kültür ve sanat alanlarındaki seviyesini yansıtan tarihî kayıtlardan anlamak mümkündür. Ulaşılan yüksek eğitim seviyesi sayesinde, Endülüs’te dinî ilimler yanında müsbet ilimlerde de pek çok bilgin yetişmişti. Ayrıca, bu bilginler Doğu İslam dünyasına da çeşitli amaçlarla sıkça seyâhatler yapmışlar, Doğu İslam dünyası ile Endülüs arasında sürekli işleyen bir kültür köprüsü kurmuşlar, böylelikle kendi kültürel birikimleriyle doğuluların birikimlerini mukayese etme imkanı da bulmuşlardı. Bu tespiti, İslam âlimlerinin hayatlarını anlatan kaynaklarda bulmak mümkündür.
Endülüs, bütün İslam dünyasıyla paylaştığı ortak sanat değerleri dışında kendine has bir zevkin sahibi de olmuştur. İslam dünyasının en uzak yerinde ve Avrupa Hıristiyan âlemiyle sürekli temas hâlinde olmasının verdiği bir hoşgörü psikolojisi içerisinde bulunması, bu özgünlüğünün şekillenmesinde etkili olmuştur. Sanatta Endülüs Emevileri Dönemi belirleyici ve kalıcı bir etkiye sahip olmuştur. Endülüs sanatına Murâbıt ve Muvahhidler’in katkıları sayesinde ise Endülüs, her alanda olduğu gibi sanatta da Mağribî renge boyanmıştır.
Endülüs kültürü, Avrupa coğrafyası üzerinde bir Müslüman kimliğiyle ve buraya kadar sayılan etkileşim vasıtalarıyla başta Hıristiyan kültürü olmak üzere çok çeşitli milletlerin kültürleriyle kaynaşması sayesinde bir senteze ulaşmış ve kendine özgü tarzını oluşturmuştu. Yarımadaya daha fetih yıllarında gelmiş olan Berberî kültürü, Murâbıt ve Muvahhidler vasıtasıyla da işlenmiş, böylece kültürel karışım daha da perçinlenmişti. Dolayısıyla dinî hoşgörü, bilim, kültür ve medeniyet üzerine kurulmuş sekiz asırlık bir medeniyet tarihi olan Endülüs, bugün kendine has coğrafî, siyasî, askerî, sosyal, kültürel özellikleriyle bir hoşgörü, bilim ve kültür medeniyeti olarak anılmaktadır. Birbirine karşı saygı ve hoşgörü çerçevesinde ortaklaşa hayat konusunun en güzel modelini sunmaktadır.
Endülüs medeniyetinde din ve düşünce özgürlüğünün, doğu İslam dünyasındaki durum ile mukayese edildiğinde multikültürel sosyal yapısının getirdiği avantajlar sayesinde daha ileri bir seviyede olduğunu söylemek yanlış bir tespit olmayacaktır. Endülüs medeniyeti, doğu islam medeniyetinin bir devamı ancak, zamanla farklı karaktere ve özgün şekline kavuşmuş bir zirvesiydi. Konunun global değerlendirmesi yapıldığında çıkarılabilecek sonuçlardan birisi o ki, doğu islam medeniyeti, Mekke’den Bağdad’a uzanan gelişiminde Bağdad’tan sonra iki kola ayrılmıştır: Endülüs ve Selçuklular-Osmanlılar. İki kolun da aynı medeni gelişim hareketini farklı coğrafyalarda zirveye taşımalarındaki benzer etkenler ise, multikültürel sosyal yapılarında saklı olmalıdır.
Eğer Müslümanlığın batı üzerindeki tesir derecesini hemen görmek isterseniz, batı Avrupa dillerinde bugün hala kullanılan ve kökü İslamî (çoğu zaman Arapça) olan sayısız kelimeleri aklınıza getirmeniz kafidir.
711 Yılından 1492’ye kadar süren Endülüs’ün siyasi tarihi içerisinde Türkler de kendilerine yer bulmuşlardır. VI/XII. Yüzyıl Türkler’in Endülüs ile tanıştıkları ve çok sayıda Türk’ün bu ülkeye yerleştiği bir zaman dilimi olmuştur. İlk defa 1179 tarihinde el-Ğuz diye adlandırılan Türkler Mağrib’e gelmişler ve sayıları gün geçtikçe artmıştır. Fakat, Türkler’in Murâbıt ordularında da var olduğuna bakıldığında, onların Mağrib’e gelişleri mezkûr tarihten daha evvel olmalıdır. Daha sonra Muvahhid hâlifesi Yakup el-Mansûr (580-595/1184-1199), çok sayıda Türk’ü Merakeş’e nakletmiş ve asker olarak ordusuna katmış, oradan da Endülüs’e sevk etmiştir. Daha da önemlisi Mansûr, Türk askerlere Endülüs’te bol miktârda arazi iktâ etmiştir, Erek savaşında ise, Türkler Mağriblilerin bilmedikleri aynı anda çok sayıda ok fırlatabilen bir silahı kullanmaları sayesinde savaşın sonucunda etkili olmuşlardır.
D. TÜRKİYE’DE ENDÜLÜS’E İLGİ
Türkiye’de Endülüs’e ilgi esas olarak Muhyiddin İbnü’l-Arabî’nin Anadolu’ya gelmesiyle başlar. O, burada müritler bırakmış ve onun eseri sayesinde, Selçuklulardaki durum pek bilinmese de, Osmanlılarda İbnü’l-Arabî’ye, dolayısıyla da Endülüs’e ilgi gösterilmiş ve Endülüs’ten gelen yardım çağrılarına imkan ölçüsünde cevap verilmiştir. Hıristiyan kuşatması ve baskısı altında zorda kalan Endülüslülerin Osmanlılardan yardım istemeleri karşısında Osmanlı Devletine bağlı denizciler ve ara ara Kemal Reis gibi birkaç Kaptan-ı Derya vasıtasıyla İspanya-Portekiz kıyıları topa tutularak harab edilmiş, ticaret gemileri tacize uğratılmış ve İspanya’dan sürgün edilen Müslüman-Yahudi Endülüslüler gemilerle Osmanlı ülkesi topraklarına nakledilmiştir.
Asıl yoğun ilgi ise, Tanzimat döneminde Ziya Paşa’nın yaptığı bir tercüme kitap (Viardot, Endülüs Tarihi, Terc. Ziya Paşa, I-IV, İstanbul 1304/1887) sayesinde olmuştur. Bu ortamda daha çok Endülüs’ün yok oluşuna sebep olan siyasi parçalanma üzerinde durulmuş, bundan ibret alınması istenmiştir. Çünkü, Osmanlı Devleti de bir çöküş-dağılma sürecine girmiş bulunmaktaydı. Endülüs ile aralarında büyük benzerlikler vardı. Nitekim M. Kemal Atatürk de Nutuk’ta yer alan Meclis’teki bir konuşmasında Endülüs’ün bu yönüne dikkat çekmiştir. Bediuzzaman Said Nursî de Risâle-i Nûr’da (İslam-Hıristiyanlık/Avrupa bahisleri, 26.mektup + Türkçülük-Kürtçülük bahisleri, 29.mektup) Endülüs’e dikkat çeker. Beşir Ayvazoğlu, 1976 yılına kadar edebiyatımızda Endülüs’e gösterilen ilgiyi “Edebiyatımızda Endülüs” adlı makalesinde aktarmıştır.
1976 yılından sonrasında ise, Endülüs’e ilgi daha çok bilimsel platforma taşınmış ve ayrıca, Endülüs Turizmi konusunda Bien Tur, Miltur, Asya Tur, Camino Tur gibi büyük Tur şirketlerinin rutin Endülüs turları meşhur olmuştur. Bilimsel platformdaki gelişmelere satır başlarıyla şöyledir: MEB İslam Ansiklopedisi’ndeki ilgili maddeler.
Diyanet İslam Ansiklopedisi’ndeki ilgili maddeler
Prof.Dr. Mehmet Özdemir’in çalışmaları: Endülüs Müslümanları-1, TDV, Ankara 1994; Endülüs Müslümanları İlim ve Kültür Tarihi, TDV, Ankara 1997; Endülüs Müslümanları Medeniyet Tarihi, TDV, Ankara 1997; Ankara Üniv. İlahiyat Fak. Dergisinde çıkan makaleleri; TDV İslam Ansiklopedisi’ne yazdığı maddeler.
Prof.Dr. Abdülkerim Özaydın’ın DİA’ya yazdığı ilgili maddeler: “Abbâdîler”, “Aragon”.
Prof.Dr. Bekir Karlığa’nın ilgili çalışmaları.
Prof.Dr. M. Esat Coşan’ın İslam Dergisi, Mart’85, “Endülüs ve 20.Asır” adlı makalesi.
1992 yılında T.Diyanet Vakfı’nın düzenlediği ve kitap olarak yayınlanan (Endülüs’ten İspanya’ya) Endülüs Sempozyumu: Yrd.Doç.Dr.M. Faruk Toprak, Edebî Kaynaklara Göre Son Dönem Endülüs Müslümanlarının Durumu; Dr. Mustafa Aydın, Endülüs Edebiyatında Orijinallik Meselesi; Prof.Dr. Mehmet Özdemir, Endülüs’ün Yıkılış Süreci Üzerine Mülahazalar; Prof.Dr. S.Hayri Bolay, Endülüs’te Gelişen Düşünce Hayatı ve Batıya Tesirleri; Prof.Dr. Ercüment Kuran, Cezayirli Türkler’in Endülüs Müslümanlarını Kuzey Afrika’ya Nakli ve Neticeleri; Prof.Dr. Mustafa Tahralı, Muhyiddîn İbn Arabî ve Türkiye’ye Tesirleri; Beşir Ayvazoğlu, Edebiyatımızda Endülüs; Prof.Dr. Suat Yıldırım, İslam Hakimiyetinin Sona Ermesinin Beşyüzüncü Yılında Endülüs’te İslam; Prof.Dr. Selçuk Mülayim, Endülüs Sanatı; Prof. Rodrigo de Zayas, Endülüs’te Yüzbinlerce Müslüman Katledildi; Endülüs’ün Yıkılış Süreci Üzerine M. Özdemir ile bir Röportaj; B. Gürsoy, “Türk Edebiyatı’nda Endülüs”, Kubbealtı Akademi Mecmuası, S.1 (1995), s. 9-22.
Son zamanlarda Yeni Şafak gazetesi köşe yazarlarından Sami Hocaoğlu, Reconquista bağlamında Türkiye’nin halini Endülüs’ün son zamanlarına benzeterek Endülüs’ü az da olsa gündeme getirmiştir.
Bize ait yeni çıkan bir kitap, özellikle Endülüs’ün Kaybı (Reconquista) sürecini ve Endülüs Yarımadasında yaşayan topluluklar ile diğer Avrupa toplumları arasında asırlarca gerçekleşen etkileşimi bilimsel metodolojiye uygun ve detaylı olarak ele almakta ve aktüel sonuç ve değerlendirmelere yer vermektedir. Reconquista: Endülüs’te Müslüman-Hıristiyan İlişkileri adlı kitabımız, İz Yayıncılık tarafından yayımlanmıştır (2003).
E. BUGÜN ENDÜLÜS İÇİN YAPILABİLECEKLER
Bugün Endülüslüler arasında İslamiyet yeniden yeşeriyor. Zorla hıristiyanlaştırılan Endülüslüler’in torunları asıllarına dönüyor. Endülüslüler’in İslam’a dönüşleriyle gerçekleşmekte olan bu “Endülüs’ün yeniden fethi” hareketi, Endülüslüler’i yok ettikleri günlerden bu yana unuttukları insanî değerlerin Batılılar’a yeniden öğretilmesi yolunda yeni bir umut gibi görünmektedir. Buyrun, Comunidad Islamica (İslam Topluluğu) adıyla teşkilatlanmış olan Endülüslüler’in web sitelerini ziyaret edin ve eğer Endülüs’e geziye giderseniz onlara da uğrayın: www.cislamica.org + Web de la Yama’a Islamica de Al-Andalus. Ayrıca özel üniversiteleri de var: IBN RUSHD ISLAMIC UNIVERSITY IN CORDOBA http://allserv.rug.ac.be/~hdeley/univcordoba.html
Bugün Endülüs için yapılabileceklere gelince:
1. Kültürel Dayanışma: İçlerinde İslam cevherine sahip binlerce İspanyol Endülüslü’ye İslam’ın yanlış anlatılmasına engel olmak, mümkünse doğrusunu anlatarak onları kazanmak
2. İspanya ile Tarih-Turizm Alanlarında İşbirliği: a) İspanya Devletinin Endülüslüler’e yapmış olduğu tarihî tehcir ve soykırımı kabul edip özür dilemesini sağlamak, b) Karşılıklı tarih-turizm kolaylıkları-işbirliğini geliştirmek, c) İspanyolların Türkiye ve Türkçe’yi tanıma-öğrenmeye özendirici faaliyetler gerçekleştirmek suretiyle İspanya’da ülkemize ilgiyi artırmak
3. Dinî Alanda Dayanışma: Kurtuba Camii’nin Müslümanlara verilmesini ve ibadete açılmasını temin etmek
4. Türkiye’de ve Dünyada: Endülüs kültürü-medeniyetinin anlaşılmasına, ihyasına ve tanıtımına gayret etmek
Endülüs’ün tarihî temel özellikleri
1. Coğrafî ve kültürel konum itibarıyla Avrupa, Kuzey Afrika ve Orta Doğu ile doğrudan ilişkili olması.
2. İslâmiyet’in siyasi-askerî güç ve medeniyet bakımından Ortaçağ’da ulaştığı zirve ve Batı Aydınlanmasının ya da insanlığın değer kaynağı ve aracısı.
3. Avrupalı İslam.
4. İçerisinde 7 civarında ırk ve 3 büyük semavi din mensuplarını barındıran multikültürel yapısıyla bir hoşgörü medeniyeti.
5. Bu sebeple, 8 + 1 asırlık (711-1492+1609) Endülüs tarihinin mükemmel bir şekilde araştırılması ve anlaşılması için şunların iyi bilinmesi şarttır: a) Ortaçağ-Yeniçağ Orta Doğu-Kuzey Afrika ve Avrupa Tarihi, b) Arapça, Berberice, Latince, İspanyolca, Katalanca, Portekizce ve Fransızca gibi 7 lisan.
6. İslam Dünyasına karşı Avrupa’da Haçlı düşüncesinin doğuşu ve seferlerinin başlamasına sebep olmuş bir Müslüman devleti. Bu açıdan, Doğu-Batı veya İslam-Hıristiyanlık Mücadelesi Tarihinin Ortaçağ dilimindeki en önemli safhası.
7. Hıristiyanlık ve Kilisenin gerçek yüzünü insanlığa gösteren tarihî vesika.
8. Müslümanların geleneksel, siyasi, dinî ve ekonomik zaaflarını ortaya koyan bir ibret sahnesi.
9. Coğrafya-iklimsel özellikleriyle bir tabiat harikası.
10. Kaybından sonra Osmanlı Devletinin Batı Akdeniz ve Kuzey Afrika’da hâkimiyet kurması ve bu hâkimiyetini pekiştirmesinde son derece etkili olması.
Sonuç olarak, Doğu ile Batının yani dünyanın iki eski büyük dininin kesiştiği noktada; İslam medeniyetinin Hıristiyan dünyaya kendine özgü bir şekilde aktarıldığı ortamda; dünyanın en mühim stratejik mevkilerinden biri olan Batı Avrupa’da; İslam, Afrika ve Avrupa üçgeninin ortasında, İslam dünyasının bir parçası olarak gelişip büyüyen ve insanlığa yaptığı katkılarla ebedileşen 780 yıllık Endülüs tarihi ve medeniyeti bulunmaktadır. Onu iyi tanımak için doğu İslamlığı, Kuzey Afrika, Avrupa ve Akdeniz havzası tarihini bilmek gereklidir. Onun siyasi, sosyal ve kültürel tarihini iyi bir şekilde öğrenmek, bugünün dünyasında insanlara madde ve mana üzerine düşünme bilincini aşılayacak, dolayısıyla tarihten ders alarak hayata kişilikli perspektiften bakmaya ve olumlu değişikliklere onu yönlendirecektir. Kısaca, Endülüs insanlığa kendini tanıma, başkalarıyla barış, uzlaşma ve yardımlaşma içinde kardeşçe yaşama tarzını önermektedir.
ANEKDOTLAR
Medeniyetler Beşiği ve Köprüsü Endülüs
Dünyada insanlığın ortak mirası medeniyetin tarihî gelişiminde Endülüs’ün sahip olduğu olağanüstü önemi ifade etmek için bir beyit halinde şu veciz tespit kullanılmaktadır:
Endülüs, kendinden evvelkileri kendisinde topladı,
Ve kendinden sonrasını da aydınlattı.
{el-Endelüs, cemeat mâ kablehâ, ve ezâet mâ ba’dehâ}
{Al-Andalus embodied what came before, and illuminated what came after}
(The Legacy of Muslim Spain, ed. Salma K. Jayyusi, Leiden 1992, s. vi)
Endülüslülerden Sultan II.Bayezid’e Mektup
Kutsal, sonsuz ve sürekli yinelenen selamımı, halifelerin en iyisinin yüce şahsına yöneltirim.
Selam, kâfirlere zillet elbisesini giydiren şerefli, yüce kişiye olsun!
Topraklarının merkezi İstanbul olan Mevlâya selam, o ne güzel bir şehirdir!
Endülüs’ün batısında gurbette geride kalan kölelerden size selam!
Daha önce kapalıyken kâfirler önünde açılan yüzlerden size selam!
Papazın zorla yatağa götürdüğü şerefli genç kızlardan size selam!
Kendilerine zorla domuz ve haram, kokuşmuş etler yedirilen yaşlılardan size selam!
Hepimiz bastığınız toprakları öper, her an iyiliğiniz için dua ederiz.
(Kral) gözümüzü boyadığı antlaşmalara uymadı.
Bizi baskı ve güç kullanarak istemeye istemeye Hıristiyanlaştırdı.
Ellerimizdeki bütün kitapları yaktı ve onları çöplüğe attı;
Din kitaplarımızı alay ve hakaretle ateşe attılar!
Hiçbir Müslümana ne bir kitap, ne de yalnızlıkta okunacak bir Kuran bıraktılar!
Oruç tuttuğu bilinen herkes, her hâlükârda ateşe atılıyordu!
Bizden kiliselere gitmeyen kimseleri, papaz feci bir şekilde cezalandırıyordu;
Tokatlıyordu, malını alıyordu, perişan bir halde onu hapse atıyordu.
Peygamberimize küfretmeyi, iyi ve kötü günde onun adını anmamamızı bize emrettiler!
İrademiz dışında, rızamız olmaksızın adlarımız değiştirildi..
Tertemiz ömründen sonra kâfirlerin çöplükleri olmaları için duvarlarla çevrilen mescidlere ne kadar yazık! Ezan yerine çanlar asılan minarelere ne kadar yazık!
Köleleştik, ne fidye ile geri alınabilecek esirler, ne de şahâdet getirebilen Müslümanlarız!
Başımıza gelenleri görmüş olsaydınız, gözlerinizden yaşlar boşanırdı..
Ey Efendimiz! Rabbimiz Allah’ın seçkin ve yaratıkların en hayırlısı Hz.Muhammed’in adına senden yardım diliyoruz!
II. Bayezid, Endülüslülerin bu yardım taleplerine cevap olarak 1505 senesinde, meşhur denizci Kemal Reis kumandasında bir donanmayı Akdeniz’e gönderdi. Kemal Reis, İspanya kıyılarını vurduktan sonra bir grup Endülüs Müslümanını kurtararak Kuzey Afrika ve İstanbul’a taşınmalarını sağladı.
{Mehmet Özdemir, Endülüs Müslümanları-1, Ankara 1994, s. 221-223}
Târık b. Ziyad Gemileri Yaktı mı?
Ülkemizde de çok yaygın olarak kullanılan ve tarihî gerçek olduğu sanılan gemileri yakma hikâyesi vardır. Buna göre Târık, İspanya kıyılarına çıktığında, askerlerinin savaştan kaçmalarını önlemek ya da geriye dönüş umutlarını kırarak onları savaşa motive etmek maksadıyla kıyıdaki gemilerini yakmıştır. Öncelikle ifade edelim ki, bu tamamen tarihî bilgilenme hatasından kaynaklanan bir yanlışlıktır. Yani, gerçekte Târık gemileri yakmamıştır. Çünkü, ilk olarak, Fas kıyılarından İspanya’ya geçmek için kullandıkları gemiler kendine ait değildi. Gemiler, Müslümanların İspanya’yı fethetmeleri için teşvik ve yardım eden mağdur Vizigot kralı Witiza’nın Sebte valisi Julian’a aitti. Dolayısıyla Târık’ın tasarrufunda değildi. İkinci olarak, Endülüs’ün fethiyle ilgili bilgileri aldığımız İslam tarihi kaynaklarının hiçbirinde böyle bir bilgiye rastlamak mümkün değildir. Sadece bir yerde, İdrisî’nin Nüzhetü’l-müştâk adlı coğrafya-tarih kitabında bu hikâye geçmektedir. Halbuki, İdrisî kitabını Endülüs’ün fethinden yaklaşık 3 asır sonra kaleme almış ve kendisini bu haberi konusunda hiçbir İslâmî rivayet desteklememektedir. Bazı Hıristiyan ve Müslüman tarih kaynakları ve araştırmaları da İdrisî’den alarak bu haberi yaygın hale getirmişler, doğru olup olmadığını araştırmamışlardır. Özellikle etkili konuşma yapma ya da yazma düşüncesiyle insanların karşısına çıkan hatip ya da yazarlar da, insanlara cazip gelen bu hikâyeyi, “bir işte kesin kararlı olmak ve asla geriye dönmeyi düşünmemek” anlamında sıkça kullanagelmişlerdir. Sonuçta, bu asılsız hikâye sebebiyle “gemileri yakmak” diye güzel bir deyim oluşmuştur ancak, bunun gerçekle alakasının olmadığını da bilmemiz gerekmektedir.
{Muhammed Abdullah İnân, Devletü’l-İslâm fi’l-Endelüs, Kahire 1997, C.I, 48-49}
Endülüs’te Yüzbinlerce Müslüman Katledildi
Zorla Hıristiyanlaştırılmış Müslüman bir ailenin torunu olan İspanyol tarih profesörü Rodrigo de Zayas, İspanya’da Müslümanlara karşı yapılmış korkunç katliamın bilançosunu 500 yıl sonra belgeleriyle gözler önüne serdi. İspanya Müslümanları ve Devlet Irkçılığı adıyla yayınladığı kitapta, 756 sayfa boyunca Endülüs’te yüzyıllar önce atılmış olan çığlıklar harfler, kelimeler ve satırlar halinde sayfalara dökülüyor:
Irkçılık insanlık kadar eskidir. İspanya’nın XVI.yüzyılda icat ettiği ise devlet ırkçılığıdır. Hedef, krallığın birleşmesi ve İspanyol Müslümanlığının kökünün kazınmasıdır. Bu hedefe varmak için iki vasıta kullanılmıştır: Birincisi, 2 Ocak 1492 yılında Gırnata’nın düşmesiyle tamamlanan askerî işgal; İkincisi, Müslümanların zorla asimilasyonu, daha sonra da topluca sürgün edilmeleri.
1492 önemli olayların buluşma tarihidir. 1492’de Amerika keşfedildi ve İspanya Yahudileri sürgün edildi. Biraz daha az biliniyor ama aynı atrihte Emîr Abdullah es-Sagîr kaçtı ve Endülüs’ün son kalesi olan Gırnata’daki Nasrî Emîrliği tarihten silindi. Bundan sonra İslam’ın İspanya’da jeopolitik hiçbir dayanağı kalmadı. Müslümanlar katolik kralların egemenliğine ve insafına terk edildiler.
O Müslümanlar Mudejar haline gelirler. Mudejar (Müdeccen), Hıristiyan bir ülkede ikinci sınıf vatandaş muamelesi gören Müslüman demektir. Çok geçmeden Morisk diye adlandırılırlar. Morisk, zorla hıristiyanlaştırılmış Müslüman anlamına gelir. Derken, onlar Sevilla’da 2 Ocak 1481 yılında kurulmuş olan Engizisyon’un korkunç pençesinin altına düşerler. Pekçok ayaklanma teşebbüsü olmuşsa da bunlar çarçabuk bastırılmıştır.
O dönemin Müslüman İspanyolları, Avrupa’da hiçbir zaman görülmemiş en parlak medeniyetin mirasçıları olduklarının bilincindeydiler. Kurtuba, geceleri aydınlatılan sokakları ve anestezi yoluyla ameliyatların yapıldığı hastaneleriyle bir milyon nüfuslu bir şehirdi. Hem de XII. yüzyılda! Bu halk, Hıristiyan dünyası tarafından asimile edilmeyi kesinlikle reddeder. Nedir bir Hıristiyan onların gözünde? Her şeyden evvel yıkanmayan biri. İşkence âletinin sembolü olarak Haç’ı kullanan ve kan dökmekten zevk alan bir vahşi savaşçı. İbadet sırasında bile şarap içen ve bu şarabın bir peygamberin kanı olduğunu iddia eden bir zavallı. Murdar yiyeceklerle beslenen bir arsız. Nihayet, sevgi konusunda vaazlar veren fakat insanları hapseden, mallarına el koyan, işkence eden ve öldüren bir yüzsüz.
Krallığın her bir yanından toplanan Müslümanlar, yaya olarak limanlara getirilirler. Çokları yollarda ölür açlıktan, susuzluktan ve bitkinlikten. Onları taşıtmak için Napoli’den, Ceneviz’den ve başka yerlerden kadırgalar getirtilir. Çok geçmeden askeri filolar yetersiz kalır. Bunun üzerine şahıslara ait gemiler kiralanır. Kaptanlar, Moriskleri taşımak için kelle başı ücret alırlar. Fakat, İspanyol limanlarından gözle görülmez olunca onları denize atmayı ve hemen dönüp yeni bir yükleme yapmayı daha kârlı bulurlar..
Şöyle bir düşünün: 1600 yılında İspanya Krallığı’nın nüfusu 8 milyondu. Moriskler bu nüfusun yaklaşık %10’unu oluşturuyordu. Bunların 600.000’i sürüldü ve Jaime’ye göre %75’i yolda öldü. Bir soykırımdan bahsetmek abartmak olur, çünkü onların köklerinin kazınması için alınmış bir devlet kararı yoktur. Ama sonuçta yapılana bakılınca hemen hemen Nazi soykırımına benzer bir durum ortaya çıkmaktadır.
Bugün İspanya’da bir tür gizli sansür var. Olaylar, metinler az çok biliniyor fakat, bunların derin tahlili yapılmıyor. Teferruat olarak hiçbir zaman halka bu toplu sürgün sırasında yüzbinlerce ihtiyarın, çocuğun, hamile kadının acı çektiği ve öldüğü söylenmiyor. tarih kitaplarımızda bunun adı bile geçmiyor. Tarihî sorumluluğumuzu kabullenmemizin tam zamanıdır.
{Prof.Dr. Rogrigo de ZAYAS, “Endülüs’te Yüzbinlerce Müslüman Katledildi”, çev. Cemal Aydın, Endülüs’ten İspanya’ya, TDV, Ank. 1996}
Endülüs’ün İmdadına Yetişebilseydik?
Endülüs bizden imdat istediği zaman, biz henüz Akdeniz hakimiyetini bile kurmuş değildik. Eğer Timur’un Anadolu’yu istilası olmasaydı, İstanbul’un fethi daha önce müyesser olacak ve Endülüs’ün imdadına yetişecektik. Endülüs’ün imdadına yetişseydik ne olurdu? Bu, tarihin toptan değişmesi olurdu. Çünkü, Endülüs Avrua’nın batısındaydı, Osmanlı ise doğusunda: Avrupa iki taraftan kıskaç altına alınmış demekti. Bir medeniyet, yani bizim medeniyetimiz, İslam medeniyeti Avrupa’yı doğudan ve batıdan kuşatmış durumdaydı. Ve bu medeniyet, bir gün belki orta yerde, Viyana’da buluşacaktı. İşte o zaman tarih tümüyle değişecekti. Ve o günden sonra, Rönesans’ın oluşumu ve büyük İslam devleti Osmanlı’nın bu yüzyılın başında çöküşü olmayacaktı.
{Sezai KARAKOÇ, Çıkış Yolu I: Ülkemizin Geleceği, Diriliş, İst. 2002, s. 64}
Muhyiddîn İbn Arabî
İbn Arabî hicrî 560-638 (1165-1240) yılları arasında yaşamış, gençlik yıllarını doğduğu Endülüs’te geçirmiştir. Genç yaşta tasavvufa intisap eder ve Endülüs’ün birçok şeyhi ile tanışır, onlara hizmet eder. Hizmet halkasında bulunduğu bu şeyhlerden ikisi kadındır.
{Prof.Dr. Mustafa Tahralı, “Muhyiddin İbn Arabî ve Türkiye’ye Tesirleri”, Endülüs’ten İspanya’ya, TDV, Ank. 1996}
Selçuklu Türkiyesinde hürriyet ve müsamaha an’anesi bir sarsıntıya uğramamış, Muhyiddin Arabî başka memleketlerde bulamadığı fikir hürriyetine Konya’da kavuşmuş, bazı diğer ülkelerde tekfire uğradığı ve kendisine “şeyh-i ekfer” denildiği halde, Anadolu’da en yüksek itibarı kazanarak Osmanlı devrinde de “şeyh-i ekber” adını almıştır.”
{Prof.Dr. Osman TURAN, Selçuklular Tarihi ve Türk-İslam Medeniyeti, Boğaziçi, İst. 1999, s. 44}
1985 Yılı İspanya Gezisi Anılarından
“Gırnata’nın en eski mahallelerinden biri olan Elbeycin’de (Albaicin) dolaşırken kendinizi Bursa’da ya da Cidde’de bir Müslüman mahallede sanırsınız..
Endülüs’te dolaşırken, bunca yıkıma rağmen kendinizi müslüman bir ülkede sanırsınız..
Paris’te ve Londra’da dolaşırken hiçbir şey bize yakın değildir. Ama Gırnata’da (Gıranada) herşey size gülümser. Yahya Kemal Gırnata’yı, bir kere görüldükten sonra sürekli hatırlanacak şehir olarak nitelendiriyor..
Gırnata, Endülüs kentlerinin alnı karlı dağlara kadar yükselen beyaz duvaklı gelini..
İspanya’nın neresine giderseniz gidin, en güzel yapıların müslümanların egemenliği döneminde yapılmış olduğunu görürsünüz.
El-Hamra’nın güzelliği önünde nefesi kesilmeyecek hiç kimse olamaz. Eğitim düzeyi ne olursa olsun herkes onunkarşısında adeta büyülenir..
İspanya, gerçekten hıristiyan ve müslüman kültürlerinin birbiriyle çatıştığı, savaştığı ve hesaplaştığı coğrafya olmuş. Her iki kültür birbiri üzerinde yapıcı ve yıkıcı etkiler yapmış. Türkler’in Balkanlar’da beşyüz yıl süren hesaplaşmasını, Araplar İspanya’da 781 yıl sürdürmüşler. Sonunda her ikisi de çekilmek zorunda kalmış. Araplar K.Afrika’ya, Türkler Anadolu’ya çekilmişler..
Kültürde üstünlüğünü gösteremeyen bir medeniyetin, ekonomide başa güreşmesi mümkün değildir..
el-Hamra, adını üzerine güneşin son ışıkları düşerken aldığı “nar” renginden almış..
İslam bir su uygarlığı.. Endülüs’te rengarenk gülleri, havuzları ve tatlı sesli fıskiyeleriyle bahçeler başlı başına bir dünya. Ve gül, su ve havuzun böylesine ayrılmaz bir bütün oluşturduğu bir kültür Avrupa’da başka bir ülkede görülemez..
Fransız Fizikçi P. Curie: “Endülüs’ten bize otuz kitap kaldı, atomu parçalayabildik. Eğer yakılan bir milyon kitabın yarısı kalmış olsaydı, çoktan uzayda galaksiler arasında geziyorduk”, diyerek hıristiyanlar adına hayıflanmaktadır.
Kurtuba Camisi bir uygarlıkla birlikte koskoca bir Endülüs’ün gömüldüğü devasa bir anıt gibi..
El-Hamra’yı gezerken hüzünle doluyorum.. Hüzün güzel yol göstericilerdendir. Hüzün merhametin kardeşidir. Hüzünlenmeyende merhamet yoktur..
Müslümanların ne kadar derin, ne kadar ince, ne kadar duygulu bir hayata sahip oldukları Elhamra’nın her köşesinde açıkça gözleniyor..
İspanyol Müslümanların hepsi pırıl pırıl, İspanya’nın Endülüs dönemine özlem ve sevgiyle bakıyorlar..
İspanyol Müslümanlar, beş yüz yıl süren bir baskı ve korku döneminden sonra Avrupa için yeni bir umut olarak doğuyorlar. Çünkü, Batı gibi “kutsal”dan arınmış bir dünyanın varlığını sürdürmesi imkansız..
{Prof.Dr. E. Nazif GÜRDOĞAN, Hicazdan Endülüs’e, İz, İst. 1993}
Endülüs’te İslamiyet
İspanya’da en hızlı yayılan din, İslamiyet haline geldi. Bunun tek nedeni, Fas’tan gelen göçmenler değil. Birçok İspanyol da, yeni bir yol arayışını müslüman olarak sürdürmeyi yeğliyor. İberya Yarımadasının son Mağribi kenti olan Granada da, İspanya’nın, hatta belki de Avrupa’nın İslam merkezi haline geliyor.. Ezan sesi, Granada’dan 500 yıl boyunca silinmişti. Bugünse, kentin tarihî semtinin bulunduğu Albaicin tepesinde bir cami inşa ediliyor; San Nicolas kilisesinin hemen yanında.. Alhambra, Müslümanların, Hristiyanların ve Yahudilerin Mağribi Al-Andalus devletinde barış içinde birarada yaşamış olduklarının simgesi..
Aradan 500 yıldan uzun bir süre geçtikten sonra, bugün, İspanya’da Müslümanlık yeniden canlanıyor. Özellikle Endülüs’te birçok İspanyol, kültürlerinin Araplardan devraldığı mirası keşfediyor ve müslüman oluyor. 1980’de Granada’da kayıtlı müslümanların sayısı 200’ü ancak bulurken, bugün tahminen 5 ila 6 bin İspanyol ve göçmen, müslümanlığı kabul etmiş durumda. Bu sayıya, Arap ülkelerinden gelen öğrencileri ve kentte resmen kaydı bulunmayan, dolayısıyla yasadışı ikamet eden yabancıları da eklemek gerek.. Toplumsal dönüşümden umduklarını bulamayanlar, özellikle sol gruplarda yeralan öğrenciler, İslamiyeti bir alternatif olarak gördüler ve faaliyetlerini Granada’nın eski mahallelerinde yoğunlaştırdılar.. Doğu ile Batının an be an buluşması, Avrupa’nın dört bir yanından yeni Müslümanların Granada’ya akın etmesine neden oluyor.. Granada’daki yeni Müslümanların çoğunluğunu Sufiler oluşturuyor..
{Sigi Lieb (Redaktör), Deutche Wella Radyo Web Sitesi, 09.02.2000}
Türk Okuyucusunun Endülüs Konusunda Başvurabileceği Bilimsel Eserler
1) Lütfi Şeyban, www.endulus.net Web Site
2) Prof.Dr. Mehmet Özdemir’in çalışmaları:
> Endülüs Müslümanları-1, TDV, Ankara 1994
> Endülüs Müslümanları İlim ve Kültür Tarihi, TDV, Ankara 1997
> Endülüs Müslümaları Medeniyet Tarihi, TDV, Ankara 1997
3) Lütfi Şeyban, Reconquista: Endülüs’te Müslüman-Hıristiyan İlişkileri, İz Yayıncılık, İstanbul 2003
4) Endülüs’ten İspanya’ya, TDV, Ankara 1996
5) İspanya Gezi Rehberi, Cresta
Yararlanılan Kaynaklar
A. İslam Kaynakları
Himyerî, Muhammed b. Abdülmü’min: er-Ravdu’l-mi’târ fî haberi’l-aktâr, nşr. İhsan Abbâs, Beyrut, Mektebetü Lübnan, 1984
el-Hulelü’l-mevşiyye fî zikri’l-ahbâri’l-Merrâküşiyye (VIII./XIV. yy.), nşr. Süheyl Zekkâr-Abdülkâdir Zimâme, Rabat, Dâru’r-Reşâdi’l-Hadîse,1979
Humeydî, Muhammed b. Ebû Nasr (ö.488/1095): Cezvetü’l-muktebis fî zikri vülâti’l-Endelüs, nşr. İdâretü İhyâi’t-Türâs, İstanbul, Mektebetü’l-İrşad, 1966
İbn Abdülmelik el-Merrâküşî, Muhammed b. Muhammed (ö.703/1303): Kitâbü’z-Zeyl ve’t-tekmile li kitâbeyi’l-Mevsûl ve’s-Sıla, nşr. M. İbn Şerife, C.II, Rabat, Matbûâtü Ekâdemiyyeti’l-Memleketi’l-Mağribiyye, 1984
İbn Bessâm Şenterînî, Ebû’l-Hasan Ali (ö.542/1147): ez-Zahîra fî mehâsini ehli’l-Cezîre, C.I-IV, nşr. S. Mustafa Bedrî, Beyrut, Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1998
İbn Beşküvâl, Halef b. Abdülmelik (479/1101-578/1183): es-Sıla fî târîhi eimmeti’l-Endelüs, C.I-II, nşr. İdâretü İhyâi’t-Türâs, Kâhire, Dâru’l-Mısriyye, 1966
İbn Dihye el-Kelbî: el-Mutrib fî eş’âri ehli’l-Mağrib, nşr. İbrahim el-Ebyârî vd., Kâhire, Matbaatü’l-Emîriyye, 1993
İbn Ebû Zer’, Ebû’l-Hasan Ali (ö.741/1340): Enîsü’l-mutrib bi-ravdı’l-kırtâs fî ahbâri mülûki’l-Mağrib ve târîhi Medîneti Fâs, nşr. G. Johann Tornberg, Rabat, Dâru’l-el-Mansûr, 1973
İbn Haldûn, Veliyyüddin Abdurrahman b. Muhammed (732-808/1332-1406): el-İber ve dîvânü’l-mübtede’i ve’l-haber fî târîhi’l-Arab ve’l-Berber ve men âserahüm min zevî’ş-şe’ni’l-ekber, C.VI, Dâru’l-Fikr, Beyrut 1979
İbn Hallikân, Şemsüddin ahmed b. Muhammed (ö.681/1282): Vefeyâtü’l-a’yân ve enbâ’ü ebnâi’z-zamân mimmâ sebete bi’n-nakli evi’s-semâ’ ev esbetehü’l-‘ayân, nşr. İhsan Abbâs, C.VII, Beyrut, Dâru Sâdır, 1978
İbn Havkal, Ebû’l-Kâsım Muhammed (ö.367/977): Sûretü’l-arz, Leiden, E. J. Brill, 1938
İbn Hazm, Ali b. Ahmed Kurtubî (ö.456/1064): Cemheratü ensâbi’l-Arab, nşr. E. Levi-Provençal, Beyrut, Darü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1983
İbn İzârî, Ahmed b. Muhammed Merrâküşî (ö.695/1295): el-Beyânü’l-muğrib fî ahbâri’l-Endelüs ve’l-Mağrib, nşr. İhsan Abbas, Beyrut, Dâru’s-Sekâfe, C.II-III, 1983; C.IV, nşr. M. İbrahim el-Kettânî vd., Beyrut, Dâru’l-Garbi’l-İslamî, 1985
İbn Sâhibüssalât, Ebû Mervan Abdülmelik b. Muhammed (ö.605/1208): el-Mennü bi’l-imâme, nşr. Abdülhâdî et-Tâzî, Beyrut, Dâru’l-Garbi’l-İslami, 1987
İbnü’l-Ebbâr, Muhammed b. Abdullah (595-658/1199-1260): et-Tekmile li-Kitâbi’s-Sıla, nşr.İbrahim Ebyarî, Beyrut, Dâru’l-Kitabi’l-Lübnânî, 1990
__________: el-Hulletü’s-siyerâ, nşr. Huseyn Mûnis, C.I-II, Kâhire, Dâru’l-Maârif, 1985
__________: el-Mu’cem fî ashâbi’l-Kâdî İmâm Ebî Ali Sadefî, Kahire, Dâru’l-Kâtibi’l-Arabî, 1967
İbnü’l-Esîr, İzzeddîn Ebû’l-Hasan Alî eş-Şeybânî (ö.630/1233): el-Kâmil fî’t-târîh, C.X-XII, Beyrut (Brill 1967’den kopy), Dâru Sâdır, 1979-1982
İbnü’l-Hatîb, Lisânüddin Muhammed b. Abdullah Gırnâtî (713-776/1313-1374): el-İhâta fî ahbâri Gırnâta, nşr. M. Abdullah İnân, C.I, Dâru’l-Mekşûf, I, Kâhire 1973, IV, Kahire 1977
___________: A’mâlü’l-a’lâm fîmen bûyia kable’l-ihtilâm min mülûki’l-İslam, nşr. E. Levi-Provençal, Beyrut, Dâru’l-Mekşûf, 1956
İbnü’l-Kattân Merrâküşî, Ebû Muhammed Hasan b. Ali (VII./XII.asır ortaları): Nuzumü’l-Cümân li tertîbi mâ selefe min ahbâri’z-zamân, nşr. Mahmûd Ali Mekkî, Beyrut, Dâru’l-Garbi’l-İslamî, 1990
Makkarî, Ebû’l-Abbas Ahmed b. Muhammed Tilemsânî (ö.1041/1631): Nefhu’t-tîb min gusni’l-Endelüsi’r-ratîb ve zikru vezîrihâ Lisâniddîn İbni’l-Hatîb, nşr. Yusuf M. Bukâî Dâru’l-Fikr, C.I-V, Beyrut 1998
___________: Ezhâru’r-riyâd fî ahbâri Kâdî İyâz, nşr. Abdüsselam Herrâs, C.II, Rabat, İhyâü’t-Türâsi’l-İslamî, 1978
Merrâküşî, Abdülvâhid b. Ali (ö.647/1249): el-Mu’cib fî telhîsi ahbâri’l-Mağrib, nşr. M. Sa’îd ‘Uryân, Kahire, Dâru’l-Beydâ’, 1963
Sanhâcî, Ebû Bekir b. Ali Beydak (ö.VI/XII.yy.sonu): Ahbâru’l-Mehdî b. Tûmert ve ibtidâü Devleti’l-Muvahhidîn, nşr. E. Levi-Provençal, Rabat, Dâru’l-el-Mansûr, 1971
Şerîf el-İdrîsî, Muhammed b. Abdullah Hammûdî (493/1100-548/1154): Nüzhetü’l-müştâk fî İhtirâkı’l-âfâk, C.I, Beyrut, Âlemü’l-Kütüb, 1989
B. Hıristiyan Kaynakları
Francisco Moncada (XVII.yy.): The Catalan Chronicle of Francisco de Moncada, ed. John M. Sharp, çev. Frances Hernandez, Texas, Texas Western Press, 1975
“Las Cronicas Latinas de la Reconquista” (XII.yy.), nşr. A. Huici Miranda, Estudios Practicos de Latin Medioeval, II, Valencia, Est. Tipografico Hijos de F. Vives Mora, 1913: 1) Empieza, “La Cronica de Alfonso el Emperador”, 1-2; 2) Monje Silence, “Chronicon del Monje Silense”
“Primera Cronica General de Espana”, nşr. R. Menendez Pidal, Espana Musulmana, II, Madrid, Espasa Calpe, 1955
Sir John Froissart (ö.1440’tan sonra): The Chronicles of England, France, Spain, ed. Ernest Rhys, N.York, E. P. Dutton and Co., 1906
The Chronicle of Alfonso the Emperor (XII.yy.), nşr. ve çev. Glen Edward Lipskey, California 2000, (Çevrimiçi) http,//libro.uca.edu, The Iberian Resources Online, Mart 2001
C. Araştırma Kitapları
Abdülhalîm, Receb M.: el-‘Alâkât beyne’l-Endelüsi’l-İslamiyye ve İsbânyâ Nasrâniyye fî asri Benî Ümeyye ve Mülûki’t-Tavâif, Kâhire, Dâru’l-Kütübi’l-İslamiyye, (ty)
Aschbach, Joseph: Târîhu’l-Endelüs fî ahdi’l-Murâbıtîn ve’l-Muvahhidîn, çev. M. A.İnân, C.I-II, Kahire, Lecnetü’t-Te’lîf ve’t-Terceme, 1940
Chaytor, Henry J.: History of Aragon and Catalonia, London 1933, (Çevrimiçi) http://libro.uca.edu, The Iberian Resources Online, Mart 2001
Codera, Francisco: Decadencia y Desaparicion de los Almoravides en Espana, Zaragoza, Tip. de Comas Hermanos, 1899
_____________: Estudios Criticos de Historia Arabe-Espanola, Saragossa-Madrid, Biblioteca Islamica, 1903/1917
Cohen, Mark R.: Haç ve Hilal Altında: Ortaçağda Yahudiler, çev. Ahmet Fethi, İstanbul, Sarmal, 1997
Daniel, Norman: The Arabs and Medieval Europe, London, Longman, 1979
Glick, Thomas F.: Islamic and Christian Spain in the Early Middle Ages: Comparative Perspectives on Social and Cultural Formation, Princeton, 1979, (Çevrimiçi) http://libro.uca.edu, The Iberian Resources Online, Mart 2001
Gustav le Bon: Hadâratü’l-Arab, çev. M.Âdil Züaytir, Kâhire, Dâru İhyai’l-Kütübi’l-Arabiyye, 1948
İnân, Muhammed A.: Devletü’l-İslam fi’l-Endelüs, I-VI, Kâhire, Mektebetü’l-Hâncî, 1997
Lapidus, Ira M.: A History of Islamic Societies, I-III, Cambridge, Cambridge Univ. Press, 1991
Levi-Provençal, E.: el-Hadâratü’l-Arabiyye fî İsbânya, çev.Tâhir Ahmed Mekkî, Kâhire, Dâru’l-Maârif, 1994
_____________: el-İslam fî’l-Mağrib ve’l-Endelüs, çev. A.Sâlim-S.Hilmî, Kahire, Dâru Nehdati Mısr, 1956
Lomax, Derek W.: The Reconquest of Spain, N.York, Longman, 1978
Marçais, Georges: Bilâdü’l-Mağrib ve alâkatühâ bi’l-Meşrikı’l-İslamî fî’l-usûri’l-vüstâ, çev. M. A. Helkel, İskenderiye, Münşeâti’l-Maârif, 1991
Mez, Adam: Onuncu Yüzyılda İslam Medeniyeti: İslam Rönesansı, çev. Salih Şaban, İstanbul, İnsan, 2000
Meyerson, Mark D.: “Introduction”, Christians, Muslims, and Jews in Medieval and Early Modern Spain, ed. M.D. Meyerson-E.D.English, Indiana, University of Notre Dame Press, 2000, s. xi-xxıı
Miranda, A.Huici: Las Grandes Batallas de la Reconquista durante las Invasiones Africanas, Madrid, Institoto de Estudios Africanos, 1956
O’callaghan, Joseph F.: A History of Medieval Spain, Ithaca, Cornell Univ. Press, 1975
_____________: The Cortes of Castile-Leon, 1188-1350, Univ. of Pennsylvania Press, 1989, (Çevrimiçi) http://libro.uca.edu, The Iberian Resources Online, Mart 2001
Sâlim, S. Abdülaziz: Fî târîhi ve hadârati’l-İslam fî’l-Endelüs, İskenderiye, Müessesetü Şebâbi’l-Câmia, 1985
Sopena, Ramon: Historia de Espana, Barcelona, EMEGE, 1998
Sûfî, Halid: Târîhu’l-Arab fi’l-Endelüs, I-II, Bingâzi, Camiatu Karyunus, 1980
Şeyban, Lütfi: Reconquista: Endülüs’te Müslüman-Hıristiyan İlişkileri, İz Yayıncılık, İstanbul 2003
Watt, W. Mongomery: Fî târîhi İsbanya İslamiyye, çev. M.Rıza Mısrî, Beyrut, Şeriketü’l-Matbûât, 1994
_____________: The Influence of Islam on Medieval Europe, Edinburgh, Edinburgh Univ. Press, 1972
Zebîb, Necîb: Mevsûatü’l-âmme li târîhi’l-Mağrib ve’l-Endelüs, II-III, Beyrut, Dâru’l-Emîr, 1995
D. Makaleler
Binmîre, Ömer: “Cevânib min târîhi ehli’z-zimme fi’l-Endelüsi’l-İslamiyye”, el-Endelüs: Kurûn mine’t-takallübât ve’l-atâât, C.III, Riyad, Mektebetü’l-Melik Abdülaziz Âmme, 1996, I, 203-226
Bishko, Charles J.: “The Spanish and Portuguese Reconquest: 1095-1492”, A History of the Crusades, Ed. Harry W. Hazard, III, Univ. of Wisconsin Press, 1975, (Çevrimiçi) http://libro.uca.edu, The Iberian Resources Online, Mart 2001
Bolay, S. Hayri: “Endülüs’te Gelişen Düşünce Hayatı ve Batıya Tesirleri”, Endülüs’ten İspanya’ya, Ankara, TDV, 1996, s. 49-62
Burnett, Charles: “A Group of Arabic-Latin Translators Working in Nothern Spain in the mid-12th Century”, JRAS, 1977, pp. 62-108
_____________: “An Islamic Divinatory Technique in Medieval Spain”, The Arab Influence in Medieval Europe, Ed. Dionisius A. Agius-Richard Hitchcock, Lebanon, 1994, s. 100-135
Burns, Robert I.: “Spain: Christian – Muslim Relations”, Dictionary of the Middle Ages, XI, New York, 1989, s. 374-381
_____________: “Spain: Muslim Kingdoms”, Dictionary of the Middle Ages, New York, 1989, XI, s. 381-389
Cantarino, Vicente: “The Spanish Reconquest: A Cluniac Holy War Against Islam”, Islam and the Medieval West, Albany 1980, s. 83-92
Carbonell, Ovidio: “Al-andalus as a Cultural Bridge Between East and West: The Arabic Thesis Concerning Literary Transmissions in western Scholarship (17th-20th Centuries)”, Al-Andalus: Centuries of Vicissitudes and Accomplishments, Riyad, King Abdul Aziz Public Library, 1996, II, 3-26
Chalmeta, P: “al-Murâbıtûn”, EI², C.VII, 583-591
Chejne, Anwar G.: “Islamization and Arabizatıon in al-Andalus”, Islam and Cultural Change in the Middle Ages, Wiesbaden, University of California, 1975, s. 59-86
Erdem, Sargon: “Aljamia”, DİA, C.II, 465-66
Harvey, L.P.: “The Alfonsine School of Translators: Translations From Arabic into Castilian Produced under the Patronage of Alfonso the Wise of Castile (1221-1252-1284)”, AL-ANDALUS, C.III, Madrid (1935), s. 109-117
_____________: “The Mudejars”, The Legacy of Muslim Spain, Leiden, Brill, 1992, s. 176-187
Hidalgo, F. A.: “Reconquista”, (Çevrimiçi), Espana Medieval, http://home.earthlink.net/~frankalva/cristianamed.htm , s. 1-12
Karlığa, Bekir: “İslam Düşüncesinin Batıya Geçişinde Haçlı Savaşları, Endülüs ve Sicilya I-II”, Mavera, C.XI, Ocak 1987, s. 16-22; Şubat 1987, s. 17-28
Mûnis, Hüseyin: “Pelayo ve mîlâdü Asturias ve kıyâmü hareketi’l-mukâveme Nasrâniyye fî şimâli İspanya”, Mecelletü Külliyeti’l-Âdâb, C.XI/1 (Kahire), Mayıs 1949, s. 57-83
_____________: “Sagru’l-A’lâ Endelüsî fî Asrı’l-Murâbıtîn”, Mecelletü Külliyeti’l-Âdâb, C.XI/2, (Kahire) December 1949, s. 91-143
_____________: “Seyyid Campeador ve alâkatühû bi’l-Müslimîn”, Mecelletü’t-târîhiyye Mıriyye, C.III/1, Mayıs 1950, pp. 175-189
Özaydın, Abdülkerim: “Âmirîler”, DİA, C.III, 72-73
_____________: “Aragon”, DİA, C.III, 263-65
Özdemir, Mehmet: “Endülüs”, DİA, C.XI, 211-225
_____________: “Haçlı Ruhunun Endülüs’de Birarada Yaşama Tecrübesine Menfi Tesirleri”, Haçlı Seferleri ve XI. Asırdan Günümüze Haçlı Ruhu Semineri, İstanbul, İÜEF-TAM, 1998, s. 73-98
_____________: “İbn Rüşd’ün Yaşadığı Dönemde Endülüs”, İbn Rüşd, Kayseri, E.Ü. Gevher Nesibe Tıp Merkezi, 1994, s. 1-35
_____________: “Müvelledûn’un Endülüs Emevileri Döneminde Kültürel Hayattaki Yeri”, AÜİFD, C.XXXIV, Ankara (1993), s. 175-208
Scheindlin, R.P.: “The Jews in Muslim Spain”, The Legacy of Muslim Spain, Leiden, Brill, 1992, s. 188-200
Sellûm, Davud: “Eseru’l-Lügati’l-Arabiyye fî’l-lügâti’l-ecnebiyye”, Mevrid, C.IX, S. 4, Bağdad (1980), s. 211-291
Seybold, C.F.: “Endülüs”, İA, C.IV, 270-273
Şeşen, Ramazan: “Dâviye ve İsbitâriyye”, DİA, C.IX, 19-21
Şeyban, Lütfi: “Endülüs Emevileri Hâciblerinden el-Mansûr Muhammed İbn Ebî Âmir (366/976-392/1002), İslamî Araştırmalar, C.XI/3-4 (1998), 250-272
_____________: “Türkiye’de Endülüs’e İlgi”, Endülüs Tarihi ve Turizmi Web Sitesi, (Çevrimiçi) http://www.endulus.net/turkend.html, Adapazarı, 2002
_____________: “Endülüs’ün Tarihî Temel Özellikleri & Bugün Endülüs İçin Yapılabilecekler & Endülüs Hakkında Yapılan Değerlendirmeler”, Endülüs Tarihi ve Turizmi Web Sitesi, (Çevrimiçi) http://www.endulus.net/ozellik.html, Adapazarı, 2002
Şeyha, Cum’a: “Devru Medreseti’t-terceme bi-Tuleytula fî nakli’l-ulûmi’l-Arabiyye ilâ Avrubba”, el-Endelüs: Kurûn mine’t-Takallübât ve’l-Atâât, III, Riyad, Mektebetü’l-Melik Abdülaziz Âmme, 1996, s. 127-143
Tâhâ, A. Zennûn: “Kıyâmü’l-Memâliki’l-İsbâniyye ve Alâkatühâ maa’l-Arab fî İsbanya”, Mecelletü’l-Evrâq, C.V-VI, Madrid 1982-83, s.89-98
Weber, Edmunt: “Hıristiyan Birliği, Ümmet, Dünyevi Yönetim ve Sivil Devlet”, Bilgi ve Düşünce, 1/5, Şubat 2003, s. 116-122
Zafranî, Haim: “Dialugues Between Religions in Andalusia”, (Çevrimiçi) http://www.unesco.org/culture/al-andalus/html_eng/zafrani.htm, 24 Şubat 2000, s. 1-6
Zozaya, Juan: “Material Culture in Medieval Spain”, Convivencia, New York 1992, s. 157
